باید و نباید های حرفه بازیگری

انواع روش های بازیگری:

1-کلاسیک

2-چخوف

3-تکنیک

4-اسپولین

5-میسنر(Meisner)

6-زیبایی شناسی عملی

در این مقاله به توضیح این روش ها می‌پردازیم:

بازیگری کلاسیک: این روش توسط یک متخصص روسی به نام کنستانتین استانیسلاوسکی ابداع شده است. این روش تکیه بر حافظه احساسی، تمرکز، مهارت های بدنی و تحلیل دراماتیک دارد.در این روش بازیگر از لحاظ احساسی باید بتواند با شخصیتی که در آن ایفای نقش میکند ارتباط خوبی برقرار کند. استانیسلاوسکی معتقد بود برای این کار باید بازیگر بتواند از ذهن خودآگاه خود به ذهن ناخودآگاه برسد در این صورت است که میتواند به احساسات واقعی دسترسی پیدا کند.

بازیگری چخوف

این روش توسط یکی از شاگردان استانیسلاوسکی به نام مایکل چخوف که فردی روسی آمریکایی بود ابداع شد. ایده ی اصلی این روش آن است که بازیگر بتواند تضاد درونی شخصیتی را که بازی میکند با حرکات بیرونی نشان دهد؛ البته این حرکات باید کاملا ظریف انجام شود.ازجمله بازیگرانی که از این روش در بازیگری خود استفاده میکردند میتوان به مریلین مونرو، یول براینر و کلینت ایستوود اشاره کرد.

روش تکنیک

این روش  توسط استراسببرگ و در یک گروه تاتر ایجاد شد که اعضای آن رابرت لوئیس ، استلا آدلر و سانفورد میسنربودند. در این روش بازیگر باید با تفکر با خاطرات و احساسات شخصی خود بتواند با شخصیتی که قرار بر ایفای نقش آن است، ارتباط برقرار کند. برای این امر باید بازیگران حافظه عاطفی و حسی خود را تقویت کنند بنابراین برای استقاده از این روش باید به مجموعه ای از تمرینات پرداخت. در این روش بازیگر مانند شخصیت داستان فکر و حس میکند و همین باعث میشود که نقش طبیعی تر اجرا شود. آنجلینا جولی ، جارد لتو و جیک گیلنهاال بازیگرانی هستند که از این روش در بازیگری خود استفاده می کنند.

روش اسپولین

این روش دراوایل دهه پنجاه در اجراهای تاتر با تکیه بر این که بازیگر با توجه و تمرکز به زمان حال و پیدا کردن بهترین پاسخ وعکس‌العمل به بداهه گویی در اجرا خود بپردازد؛ توسط ویولا اسپولین در شیکاگو ابداع شد. هدف از این روش آن است که هر بازیگر، بازیگری خود را به نمایش بگذارد، بین بازیگران و مخاطبان ارتباط قوی ایجاد شود به طوری که در صحنه جادو به وجود بیاید.با این روش اجراهایی با اتفاقات طبیعی و خود به خودیی به نمایش گذاشته شد.

روش میسنر

در این روش بازیگر باید به همه چیز جز خودش توجه کند و چنان به کارکتری که آن را بازی میکند، دقت و توجه داشته باشد که گویی خود واقعی آن وجود ندارد. به بازیگرانی که پیروان این روش برای بازیگری خود هستند؛ تکنیک ها و متودهایی آموزش داده میشود که بتوانند عواطف و احسسات خود را در واکنش دیگران به خودشان کنترل کنند. رسیدن به چنین مهارتی نیازمند تمرین و تمرین و تلاش است. الک بالدوین ، نائومی واتس و جیمز فرانکو بازیگرانی هستند که از این روش استفاده میکنند.

روش زیبایی شناسی عملی

این روش که مبنی بر چهار اصل می‌باشد که توسط  ویلیام اچ میسی  و دیوید ممت ابداع شده است.

1-به معنای واقعی کلمه و معنای تحت‌الفظی:بیان و توضیح و تفسیر دقیق آنچه دقیقا در حال رخ دادن است

2-خواستن: کارکتری که بازیگر در حال ایفای نقش آن است، از بازیگر می خواهد چه کاری را انجام دهد و یا چه چیزی را بگویید

3- اقدامات ضروری: چیزاهایی که بازیگر در یک صحنه خاص نیاز دارد

4-چنانکه (گویی): کارهای بازیگر به گونه ای باشد که گویی به کارهای واقعی بازیگر در زندگیش مرتبط است. به عبارت دیگر”بازیابی آنچه من است”.

ایده‌ ی اصلی این روش آن است که بازیگر چگونه احساسات را در شخصیت منتقل کند. ویلیام اچ میسی ، رز بایرن ، فلیسی هافمن ، جسیکا آلبا ، اسکات پارکر ، کلارک گرگ و کامین مانهایم بازیگرانی هستند که دنباله رو این روش بازیگری اند.